Nacizane düşüncem...

Daha ne kadar kaybedip daha ne kadar kazanmaya oynarız bilmiyorum. İnsanız. Dünya denen aleme dalıyoruz, batıyoruz, çıkıyoruz. Güne kavuşmaya yaşıyoruz. Bir sonraki güne... "Bugün bitsin, öyle. Bu iş bitsin, öyle. Okul bitsin, öyle. Şuraları gezeyim, öyle. Şuralara gideyim, öyle. Yok efendim şurada çalışayım, öyle. Ama bi' de şununla kavuşalım, öyle. Bir de soyumu devam ettireyim, öyle. Çocuklar büyüsün, öyle. Emekliliğe az kaldı, bekle." Hep; "öyle" kelimesini geleceğe atfediyoruz.  Durun, biraz yaşayalım; lütfen.  Batıp çıkmayı da biliyorum. Eşek gibi biliyorum hem de. Yaşamak derin bir nefes düşün; o aldığın nefes tükeninceye dek yaşamak. Çok sevdiğin yemeği düşün, çatlarcasına yedin ya; öyle. Kavuşmayı da; eşekler gibi biliyorum. Bildiğimi kendime çaktırmıyorum, Allah muhafaza bozulur, o ayrı.  Ömrüm bir bayrak, vallahi bak. Tuttum, sıkıca tuttum, koşuyorum. Zirvede bir sancak olup beni karşılar mısın? Belki rüzgarında beraber sallanırız? Bak...

Bitirdiğimiz yaşı mı yoksa gelecek yaşı mı kutluyoruz? Hoş, hangisi ise zaten bu bir kısır döngü olmuyor mu? Burayı yedi yıldır kullanıyormuşum, kimseye derdini de sevincini de anlatmayan ben; burayı kara kutu yapmışım, bak sen! Taslaklardan en az yirmi yazı silmişim, başlıksız. Başlık bulamamışım, eh yaşadığına, hissettiğine bir isim veremiyorsan, çok da yaşamamışsın. Çok da yaşamamışsın, mesela neyi, yirmi beş yılı mı? Teşekkür ederim; hayatını sıkıca tuttuğun, kendi kendini kaldırdığın, döndürüp savurduğun için. Okuduğun, öğrendiğin, gezdiğin, dans ettiğin, yakarırcasına ağladığın, bayılırcasına güldüğün, sevinip de aynada şöyle bir poz kestiğin, anneciğini elinden geldiğince baş üstünde tuttuğun, kendinle gurur duyduğun, başardıkların, eline yüzüne bulaştırdıkların, şükrettiğin, inkar etmediğin, canını yakanların dilinden konuşmayıp sabır torbasına doldurduğun, gülüp geçtiğin, oturup sinirden çığlık attığın, kendini suçlasan da "öyle yapmak istemedin" deyip ba...